شعرو نثر عطار برايم هميشه لذت بخش بوده است؛ بويژه تساهل و تسامحي که گاه در شعر و فکر او نمودار مي شود. عطار دعواي تعصب آميز شيعه و سني را ملامت مي کند و هر دو را به يک چوب ميراند که بيهوده راه تعصب رفته اند (آغاز کتاب منطق الطير، چند بيتي را به نعت رسول و بعد يک يه يک چهار خليفه ي نخست مي پردازد و بعد در مقام نقد تندروي هاي شيعه و سني مي گويد: اي گرفتار تعصب مانده / دائماً در بغضو در حب مانده ـ گر تولاف از عقل و از لب مي زني/ پس چرا دم در تعصب مي زني). گاه فکر مي کنم که اين مداراگري در تاريخ فکري مسلمانان هميشه رو به افول رفته به جاي آن که سير صعودي داشته باشد