....ادامه

‌ نور و ظلمت در يک جا جمع نمي­شوند و دل ظرف محبّت خداوند است و دو شيء و دو چيز در او جاي نمي­گيرد، محبّت و دل بستگي به خداوند يعني نورانيّت، نشاط، آرامش، برکت، نيکوکاري. و محبّت و دل بستگي به دنيا، يعني ظلمت، تاريکي، اضطراب، افسردگي، فساد، گناه و معصيت. حالا انسان ببيند در شبانه روز زندگي خود چه چيز را انتخاب مي­کند؟‌ اين از عمل انسان معلوم مي­شود. آيا دل را در اختيار صاحب خان? با محبت خود و انجام فرامين او قرار داده­ايم؟ يا اينکه با نافرماني، معصيت و گناه صاحب خانه را از دل بيرون کرده به مستأجر و يا بالاتر به غاصبي که محبّت دنيا و شيطان است داده و دل را بيمار کرده­ايم؟

انساني که کارهاي شيطاني انجام مي­دهد و مي­گويد خدا را دوست دارم، حرفش يک دروغ و فريب شيطان است. او دل را به شيطان تحويل داده است. البته چون خداوند کريم، مهربان و توّاب است، انسان مي­تواند با توبه و انجام اعمال نيک دل خود را از شيطان پس گرفته و ظرف محبّت خدا کند.

[1]غرر الحِکَم و دُرر الکَلِم، صفحه 141، روايت 2513

****************

آقا مجتبي...

http://zareh.blog.ir/post/268

سلام... اربعين تسليت

************************

شرح حديث....آيت الله آقا مجتبي تهراني رحمه الله عليه....

حضرت امير المؤمنين علي عليه السلام فرمودند:

همان طور که خورشيد و شب با يکديگر جمع نمي­شوند، محبّت و دل بستگي به خداوند نيز با محبّت و دل بستگي به دنيا جمع نمي­شوند.

شرح حديث: خيلي زيبايي در اين روايت ديده مي­شود. انسان اگر بخواهد بفهمد حبّ به خدا دارد يا نه، راهش چيست؟‌ اين امري نيست که هفته­اي و ماهي يا سالي يک بار پيش بيايد، بلکه انسان در هر روز چندين بار بر سر دو راهي دنيا و آخرت قرار مي­گيرد؛ آن هم نه فقط بُعد وجودي او، بلکه تمام ابعاد وجوديش مثل قلب، عقل، اعضاء و جوارح، دست، پا، زبان، گوش، چشم و حتّي خطورات ذهنيّه او مثل دروغ، غيبت، تهمت، مال حرام خواري، نگاه به نامحرم و... انسان ببيند کدام را انتخاب مي­کند امر الهي را انتخاب مي­کند که نور است، يعني محبّت و دوستي به خداوند را، يا اين که معصيت را انتخاب مي­کند که ظلمت و تاريکي و محبّت و دل بستگي به دنياست؟....

‌

راستي کلا ادم بدقولي هستي. خوبه طلبه اي مثلاً!

فقط يه نکته: ميان نظم نوين جهاني ما، تا نظم جهاني اونا، تفاوت از زمين تا آسمان است.

البته اگه تفاوت اين دو بيش از اين فاصله نباشه ...

ياعلي