....ادامه

‌ نور و ظلمت در يک جا جمع نمي­شوند و دل ظرف محبّت خداوند است و دو شيء و دو چيز در او جاي نمي­گيرد، محبّت و دل بستگي به خداوند يعني نورانيّت، نشاط، آرامش، برکت، نيکوکاري. و محبّت و دل بستگي به دنيا، يعني ظلمت، تاريکي، اضطراب، افسردگي، فساد، گناه و معصيت. حالا انسان ببيند در شبانه روز زندگي خود چه چيز را انتخاب مي­کند؟‌ اين از عمل انسان معلوم مي­شود. آيا دل را در اختيار صاحب خان? با محبت خود و انجام فرامين او قرار داده­ايم؟ يا اينکه با نافرماني، معصيت و گناه صاحب خانه را از دل بيرون کرده به مستأجر و يا بالاتر به غاصبي که محبّت دنيا و شيطان است داده و دل را بيمار کرده­ايم؟

انساني که کارهاي شيطاني انجام مي­دهد و مي­گويد خدا را دوست دارم، حرفش يک دروغ و فريب شيطان است. او دل را به شيطان تحويل داده است. البته چون خداوند کريم، مهربان و توّاب است، انسان مي­تواند با توبه و انجام اعمال نيک دل خود را از شيطان پس گرفته و ظرف محبّت خدا کند.

[1]غرر الحِکَم و دُرر الکَلِم، صفحه 141، روايت 2513

****************

آقا مجتبي...

http://zareh.blog.ir/post/268